Seyyit Bozdoğan' ın büyük bir tutku ile boyadığı resimleri, eli yönlendiren analizci bir beyin eşliğinde gerçekleşir. Resimlerin temel düzeni, manzara ile insan bedeni bağlantısının kurulması ve aynı zamanda soyutla somut arasında yoğun gerilimli ilişkilerin bütünlüğü ile varlık kazanır. Onun resim dilinin oluşmasında, Anadolu'da geçen çocukluk yaşantılarındaki bol ışıklı, renkli toprak katmanlarının ve toprak ağırlıklı manzaraların önemli bir yeri vardır.

İlk dönem resimlerinde, resim yüzeyinden bir çerçeveyle koparılarak özellikle vurgulanmış, hacimsel objelerle bağıntı kuran ışıklı "pencere"ler onun yapıtlarının karakteristik bir özelliğidir. Soyutlanmış manzara ve figür resimlerinde insan bedeni bazen manzara ile özdeş, bazen birbirlerine yabancılaşmış olarak algılanırlar. Yine de manzaralaşmış insan bedenleri kendini kuşatan doğada yataklanırlar.

Sanatçının özellikle son dönem resimlerinde geliştirdiği strüktür tekniği, tüm resim yüzeyini bir ağ gibi kaplayan, ona saydamlık kazandıran, biçimlerin farklı derecelerde vurgulanmasına, önde arkada gösterilmesine olanak sağlayan özelliği ile resme fonksiyonel bir canlılık getirmektedir. Ayrıca ince uzun dikdörtgen şeklindeki soyut elemanlar, yüzeylere biçim ve yön verme özelliğinin yanında, resimde iç-dış mekan sürkülayonuna da sağlayan bir özelliğe sahiptirler. Soyut ve somut elemanların gerilimler içinde oluşturduğu, renk ve biçimsel acıdan kendi içinde güçlü bir denge oluşturan yapıtlar, düşle gözlem arasında yer almaktadır.